Accueil
Me songe que ‘quò es la sason de ne’n parlar un pauc mai d'aqueu libre, Glòria de la Mòrt, dau Jan dau Melhau.
De’n prumier, lu libre coma libre, per se-mesma es mai-que-bra’e. Sus la cuberta, n’i a un medalhon de carton, tirat d’un‘òbra dau Marc Petit, que participa plenament a la mesa en scèna de l’escrich ; segur sem pas ‘quí dins un libre per legir dins lu tren.
Los imatges dau Jan-Marc Simeonin, coma las fotografias de las sculturas dau Marc Petit maitot, envesinats dins l’entremiei daus tèxtes, tant francès que lemosin, envelopan la legida de l’entreten d’una pita brima misteriosa.
Aquò sens obludar de parlar dau papier, fòrt espés, que ‘quò me geinet per legir quauquas vetz, la paur d’abismar lu libre, e, la chausida de la poliça per escrir, que bon, aquò esbela beleu l’eima dau libre, mas, mai d’una vetz, m’entraupí dins totas ‘quelas letras enveschadas, mau-aisadas de legir, e, entau, v’autres trobetz ‘quí la sola critica que farai au libre.
Ne’n defòra dau libre per se-mesma, i a lu tèxte, un entreten dintra un musician, Jan dau Melhau ditz un musicaire, e la Mòrt.
Dins ‘quel eschamge, vesem be que lu tipe fai un pauc Jan-lu-fier mas pas de tròp perquè eu sap que la Mòrt es la sola vertat dins lu monde, e que quante ‘riba un tau momint, fau pas far la babòia ; ‘laidonc, eu trantolha de laus d’aici a crenhenças :
De’n prumier, lu libre coma libre, per se-mesma es mai-que-bra’e. Sus la cuberta, n’i a un medalhon de carton, tirat d’un‘òbra dau Marc Petit, que participa plenament a la mesa en scèna de l’escrich ; segur sem pas ‘quí dins un libre per legir dins lu tren.
Los imatges dau Jan-Marc Simeonin, coma las fotografias de las sculturas dau Marc Petit maitot, envesinats dins l’entremiei daus tèxtes, tant francès que lemosin, envelopan la legida de l’entreten d’una pita brima misteriosa.
Aquò sens obludar de parlar dau papier, fòrt espés, que ‘quò me geinet per legir quauquas vetz, la paur d’abismar lu libre, e, la chausida de la poliça per escrir, que bon, aquò esbela beleu l’eima dau libre, mas, mai d’una vetz, m’entraupí dins totas ‘quelas letras enveschadas, mau-aisadas de legir, e, entau, v’autres trobetz ‘quí la sola critica que farai au libre.
Ne’n defòra dau libre per se-mesma, i a lu tèxte, un entreten dintra un musician, Jan dau Melhau ditz un musicaire, e la Mòrt.
Dins ‘quel eschamge, vesem be que lu tipe fai un pauc Jan-lu-fier mas pas de tròp perquè eu sap que la Mòrt es la sola vertat dins lu monde, e que quante ‘riba un tau momint, fau pas far la babòia ; ‘laidonc, eu trantolha de laus d’aici a crenhenças :
Quante prestiguerem dieu
e que diable s’enseguet
l’i megueres petit verme
p’ita buola de levam
ta signatura ta marca
a z’aguessam vist n’autres
la z-espoutir mai tos dets
dieu l’as tuat lo ciau es voide
e lo diable paubre diable
de risèia de contes…
La Mòrt, ela, lu reconforta dins quauquas’unas de sas chausidas :
Me ses plan de bon’ajuda
m’ofrigueres arpia dent
à mas dau prumier coteu
e lo fusilh lo canon
la miraudia potiron
moleta d’un sole z-uòu
te‘n damandava pas tant
a tota frucha sei verme
sei dins lo poton d’amor
entre bira e conilh
me plase l’i me tener
me plejar de tos sundirs…
‘La pòt iò far, perquè ‘la demora la sola amorosa fidela, totjorn a l’ora. ‘La se permet juscà la fin de lu tornar a sa plaça de servitor. Emai lu musician taschesse de se sauvar ne’n disent que sens la gent vius ‘la a pas mestier d’eisistar, la responsa tomba coma un coperet :
Auriatz tau vuelher viure que me subrevisquessetz
Lu tèxte es pas un tèxte religiós, afè, benleu pas dins una de las religions coma se’n vei dins las mitologias dau libre o b’etot se’n entend dins lu bruch de las ruas, non, es pas nimai un tèxte pagan. Es un tèxte que ven de mai luenh, dins ‘na partida de nòstra « umanitat » que lu Jan dau Melhau es beleu un daus darniers a pòder far entrelusir dins nòstre monde mecanisat, coma un Comès dins la banda dessenhada.
Dins lu tèxte trobaretz maitot un fum de referèncias « jandaumelhauescas » coma l’istòria daus sents lemosins : Roc, Pardos, Liunard, lu grand sent Marçau, mai de senta Valeria, o alhors :
Dins lu tèxte trobaretz maitot un fum de referèncias « jandaumelhauescas » coma l’istòria daus sents lemosins : Roc, Pardos, Liunard, lu grand sent Marçau, mai de senta Valeria, o alhors :
Lo papa de Vilanueva en sa glòria d’Einnocent e lo deleri d’Usercha jos sa tiara de papiou.
Veiquí dins ‘quilhs temps de Totssents, un bon libre de legir.
Dernière édition par clafotis le Jeu 4 Nov 2010 - 7:32, édité 1 fois
