Accueil
Aquèste matin, ai lo sentit d’aver passat una nuèch blanca, a me bandar lo morre.
Ai sus la lenga un gost de bila e ma tèsta bombís endacòm entre lo sòl e lo plafon.
Per tant, ièr, ai pas begut. Ai agachat la television. Las eleccions. Victòria de Nicolas Sarkozyzy de Nagy-Bocsa. Ai pas votat per èl, e Diu sap que jamai o farai. Mas me senti un pauc tot sol.
53 per cent an votat per aquèl tipe… Compreni pas.
Un tipe tan ambiciós que ja a vint ans disiá als conselhèrs de Miterrand : “Vous verrez, un jour je serai président de la République”. Un tipe que manifestèt contra las manifestacions de Mai de 68 e que preten ara en destrusir l’eretatge (liberacion dels mors, conciècia de l’ecologia, contra-poder, libertats d’expressions divèrsas…). Un traite, que cambièt dos o tres còps de color politica. Un catolic, fòrça complasent amb qualques moviments racistas o antisemitas onte i aviá sos amics. Un ministre, amb un bilanç desastrós, doás o tres revòltas dins las banlègas, milierats de personas al caumatge, falsificacion del rapòrt sul quite caumatge… Un paire, e un marit, prèste a afichar sa vida privada en public, sonque per èsser mai considerat.
Mas un enganador de primièra. Un tipe capable de dire al meteis temps « j’ai changé », « je vous ai compris », « vive la tolérance » e « je vais vous débarrasser des racailles ».
Un tipe tan ric que pòt comandar un molon de sondatges, fins a trobar lo mai favorable per èl.
Un tipe que possedís, per l’intermediari de qualques amics ben plaçats, nonanta per cent de la prensa escricha, cadenas de television e de radiòs. Un tipe tan influent, que pòt, en clinhar l’uèlh, virar un jornalista per un article un pauc tròp enmerdant o empachar un libre sus son bilanç de sortir. Un ecologista, que refusa un quite moratòri sus los OGM. Un socialista, que vòl far trabalhar mai (fòrça) per ganhar mai (mas pas tròp…). Un umanista, capable d’intervenir dins una escòla per enviar un enfant dins un pais qu’es pas lo seu…
Uèi ai pas vergonha d’èsser francés, soi pus francés. VÒLI PAS MAI ESSER FRANCES. Pòdi pas viure amb aquèl tropèl de cons qu’an elegit un dictatoret e que van belèu en morir. Mas ai un pauc pietat d’eles…
Es pas possible, vivi pas dins lo meteis pais que los sarkozistes. Quala causa an pas comprés per arribar aqui ? Es qué vertadièrament penson que lo liberalisme va sauvar lo monde ? Es que se rendon pas compte que la Tèrra se morís, e que cinc ans de perduts nos pòdon èsser fatals ?
Me bolegarai pas per aquèla banda de colhons irrecuperables, que après decenias de dreta al poder an pas vist la descasença de la França, de lor França, qu’es pus la meuna ara.
Per ièu, i a doás solucions : quitar lo pais, o tuar los cons…
***
Dins lo tren que m’empòrta cap a ma novèla vida, me preni a somiar a çò qu’auriái fach dins un congrès de l’UMP amb una arma. Mas bon, dins la realitat, soi un pauruc. E mai, soi segur que los medias aurián virat aquò dins l’estil « Un déséquilibré attente à la démocratie ».
Me preni a rire. Fin finala val benlèu melhor laissar far lo temps. Lo temps los sebelirá totes, engorgats que son dins lor fanga libero-facho-mediatico-nacionalista. E aqui, benlèu, los que demòron comprendrán..
Bah, tot aquò es pus ma guèrra. Ièu, vau ensajar de far avançar las causas endacòm mai, aqui es pus possible.
Una darrièra pensada per vosautres, paures Occitans preses dins la tormenta, vòstres darrièrs cinc ans serán una agonia !
D’aquí enlai,
De Catalunya vos escriurai…
Adeu,
Pons.
Ai sus la lenga un gost de bila e ma tèsta bombís endacòm entre lo sòl e lo plafon.
Per tant, ièr, ai pas begut. Ai agachat la television. Las eleccions. Victòria de Nicolas Sarkozyzy de Nagy-Bocsa. Ai pas votat per èl, e Diu sap que jamai o farai. Mas me senti un pauc tot sol.
53 per cent an votat per aquèl tipe… Compreni pas.
Un tipe tan ambiciós que ja a vint ans disiá als conselhèrs de Miterrand : “Vous verrez, un jour je serai président de la République”. Un tipe que manifestèt contra las manifestacions de Mai de 68 e que preten ara en destrusir l’eretatge (liberacion dels mors, conciècia de l’ecologia, contra-poder, libertats d’expressions divèrsas…). Un traite, que cambièt dos o tres còps de color politica. Un catolic, fòrça complasent amb qualques moviments racistas o antisemitas onte i aviá sos amics. Un ministre, amb un bilanç desastrós, doás o tres revòltas dins las banlègas, milierats de personas al caumatge, falsificacion del rapòrt sul quite caumatge… Un paire, e un marit, prèste a afichar sa vida privada en public, sonque per èsser mai considerat.
Mas un enganador de primièra. Un tipe capable de dire al meteis temps « j’ai changé », « je vous ai compris », « vive la tolérance » e « je vais vous débarrasser des racailles ».
Un tipe tan ric que pòt comandar un molon de sondatges, fins a trobar lo mai favorable per èl.
Un tipe que possedís, per l’intermediari de qualques amics ben plaçats, nonanta per cent de la prensa escricha, cadenas de television e de radiòs. Un tipe tan influent, que pòt, en clinhar l’uèlh, virar un jornalista per un article un pauc tròp enmerdant o empachar un libre sus son bilanç de sortir. Un ecologista, que refusa un quite moratòri sus los OGM. Un socialista, que vòl far trabalhar mai (fòrça) per ganhar mai (mas pas tròp…). Un umanista, capable d’intervenir dins una escòla per enviar un enfant dins un pais qu’es pas lo seu…
Uèi ai pas vergonha d’èsser francés, soi pus francés. VÒLI PAS MAI ESSER FRANCES. Pòdi pas viure amb aquèl tropèl de cons qu’an elegit un dictatoret e que van belèu en morir. Mas ai un pauc pietat d’eles…
Es pas possible, vivi pas dins lo meteis pais que los sarkozistes. Quala causa an pas comprés per arribar aqui ? Es qué vertadièrament penson que lo liberalisme va sauvar lo monde ? Es que se rendon pas compte que la Tèrra se morís, e que cinc ans de perduts nos pòdon èsser fatals ?
Me bolegarai pas per aquèla banda de colhons irrecuperables, que après decenias de dreta al poder an pas vist la descasença de la França, de lor França, qu’es pus la meuna ara.
Per ièu, i a doás solucions : quitar lo pais, o tuar los cons…
***
Dins lo tren que m’empòrta cap a ma novèla vida, me preni a somiar a çò qu’auriái fach dins un congrès de l’UMP amb una arma. Mas bon, dins la realitat, soi un pauruc. E mai, soi segur que los medias aurián virat aquò dins l’estil « Un déséquilibré attente à la démocratie ».
Me preni a rire. Fin finala val benlèu melhor laissar far lo temps. Lo temps los sebelirá totes, engorgats que son dins lor fanga libero-facho-mediatico-nacionalista. E aqui, benlèu, los que demòron comprendrán..
Bah, tot aquò es pus ma guèrra. Ièu, vau ensajar de far avançar las causas endacòm mai, aqui es pus possible.
Una darrièra pensada per vosautres, paures Occitans preses dins la tormenta, vòstres darrièrs cinc ans serán una agonia !
D’aquí enlai,
De Catalunya vos escriurai…
Adeu,
Pons.
